Ujrzałem diabła (2010) Lektor PL. Obejrzyj ten oraz 14286 innych filmów i seriali premium od oficjalnych dystrybutorów! Oglądaj legalnie i w najlepszej jakości. Włącz dostęp. Dodał: RedPixel. Dramat, Thriller, Kryminał, CDA Poleca. Córka emerytowanego szefa policji pada ofiarą psychopaty, który morduje dla przyjemności.

Reżyseria Ocena Jean-Marie Poiré Francis de Gueltzl (reżyser drugiej ekipy) Gilles Bannier (asystent) Isabelle Beauchesne (asystent) Laurence Coq (asystent) Paul Gueu (asystent) Pierre Pochy (asystent) Gary Saint-Martin (asystent) Scenariusz Ocena Christian Clavier 7,4 Jean-Marie Poiré Producenci Ocena Alain Terzian producent Nathalie Delest koordynator postprodukcji Agnès Chaulier kierownik produkcji Philippe Lièvre kierownik produkcji Laure Blaess kierownik produkcji (asystent) Caroline Gautier kierownik produkcji (asystent) Aktorzy Ocena Jean Reno Godefroy de Papincourt / Hrabia de Montmirail 8,2 Christian Clavier Jacquard / Jacquouille la Fripouille 7,4 Valérie Lemercier Béatrice de Montmirail / Frénégonde de Pouille 5,5 Marie-Anne Chazel Ginette, kloszardka Christian Bujeau Jean-Pierre 9,0 Isabelle Nanty Fabienne Morlot 9,0 Gérard Séty Edgar Bernay Didier Pain Król Ludwig VI Wielki Arielle Sémenoff Jacqueline Michel Peyrelon Edouard Bernay Frédéric Baptiste Freddy François Lalande Ksiądz Pierre Vial Euzebiusz, czarnoksiężnik / Pan Ferdynand Jean-Paul Muel Marszałek Logisa Gibona Eric Averlant Brat Raoula Didier Bénureau Dr Beauvin Pierre Aussedat St. sierż. Morlet Tara Gano Czarownica Stéphanie Marie Księżniczka Kathlyn, kochanka Ludwika VI Jean-Luc Caron Ganelon Anna Gaylor Matka Godfroida de Mont-Mirail Claire Magnin Odmłodzona starsza kobieta Jean-Pierre Clami Właściciel restauracji Thierry Liagre Kucharz David Gabison Kierownik sali restauracyjnej Patrick Burgel Książę de Pouille, ojciec Frénégondy Paul Bandey Henri Beauclerc I, król Anglii Jérôme Berthoud Barman w kręglarni Amandine Boyadjian Yohan Boyadjian Katia Delagarde Eric Denize Bela Grushka Dominique Hulin Jean-Guillaume Le Dantec Madeleine Marie André Raffard Michel Scourneau Théophile Sowié Listonosz Nadia Vasil Katja Weitzenböck Olivier Wojciechowski Dominique Delguste Pielęgniarz (niewymieniony w czołówce) Jean-Marie Poiré Złoczyńca (niewymieniony w czołówce) Gérard Vivès Pielęgniarz (niewymieniony w czołówce) Zdjęcia Ocena Jean-Yves Le Mener Philippe Ros (kierownik zdjęć) (druga ekipa) Jean-Pierre Sauvaire (kierownik zdjęć) (druga ekipa) André Atellian (główna pomoc techniczna) Fabrice Anut (pomoc techniczna) Benoît Bayle (pomoc techniczna) Pascal Delaunay (pomoc techniczna) Eric Nové (pomoc techniczna) Kompozytorzy Ocena Eric Levi Kostiumy Ocena Catherine Leterrier Marie-Françoise Coureur Le Duc Fanny Jakubowicz Suzette Monlouis Annick Redon Charlotte David (garderoba) Montaż Ocena Catherine Kelber Camille Bordes-Resnais (asystent) Lizi Gelber (asystent) Dorian Rigal-Ansous (asystent) 7,0 Jean-Philippe Vallespir (asystent) Adeline Yoyotte (asystent) Muzyka Ocena Mario Klemens dyrygent Charakteryzacja Ocena Sophie Antonuccio fryzjer (asystent) Patrick Archambault fryzjer Muriel Baurens charakteryzator Jacques Gastineau efekty specjalne makijażu Patrice Iva fryzjer (asystent) Gisèle Jacquin fryzjer (asystent) Sylvie Jouineau charakteryzator (asystent) Nadia Laurent charakteryzator (asystent) Annick Legout charakteryzator (asystent) Emmanuel Pitois efekty specjalne makijażu Gilles Rossire efekty specjalne makijażu Scenografia Ocena Hugues Tissandier scenograf 8,0 Bertrand Seitz dyrektor artystyczny Hugues Tissandier dekorator wnętrz 8,0 Jean-Laurent Agrinier rekwizytor Odile Alliet malarz Jean-Noël Andrieux stolarz Louis-Fernand Billet główny rekwizytor Jean-Robert Blanche malarz Dominique Crepet stolarz Badara Faye stolarz Olivier Foucher projektant wnętrz Emmanuel Gateau scenograf (asystent) Bruno Goury stolarz Michel Grimaud główny rekwizytor Michel Guarguir malarz Madjid Hamzaoui główny architekt Christophe Hervé malarz Manuel Jorge konstruktor dekoracji Gilles Laboulandine koordynator konstrukcji Bruno Lefebvre główny rekwizytor (asystent) Patrick Lefebvre rekwizytor Benoît Lemaire główny rekwizytor (asystent) Daniel Maltret główny konstruktor dekoracji Serge Margiocchi stolarz Vincent Maroutian malarz Daniel Mauvignier malarz Jérôme Poirier rekwizytor Claude Pollan malarz Pierre Roger malarz Roger Saillard projektant wnętrz Philippe Savoir scenopis obrazkowy Frank Thevenon koordynator konstrukcji Christophe Thiollier scenopis obrazkowy Evelyne Tissandier konstruktor dekoracji Patrick Tombette główny architekt Sophie Vesoul scenograf (asystent) Thomas Vichy malarz Patrick Widdrington stolarz Dźwięk Ocena Sylviane Bouget mikrofoniarz Jean Goudier dźwięk Frédéric Hamelin technik dźwięku (druga ekipa) Bernard Leroux mikser Jérôme Lévy imitator dźwięku Pascal Mazière imitator dźwięku Jean-Charles Ruault dźwięk Claude Villand mikser Dominik Borde mikser muzyki Efekty specjalne Ocena Florence Lagrange efekty specjalne Jean-Marc Mouligne efekty specjalne Jacques Puiseux efekty specjalne Pozostała Ekipa Ocena Françoise Menidrey dobór obsady Joëlle Baland kaskader Alain Barbier kaskader Terrance Eugene Fredericks kaskader Jean Gouello kaskader Mario Luraschi koordynator kaskaderów Joel Matray kaskader Roland Neunreuther koordynator kaskaderów Leslie Rain kaskader Dany Roca kaskader Bernard Sachse kaskader Jean-Marie Sonnet kaskader Patrick Steltzer kaskader Noël Vandendries-Lestienne kaskader Lionel Vitrant kaskader Mario Luraschi kaskader (niewymieniony w czołówce) Roland Neunreuther kaskader (niewymieniony w czołówce) Pitof nadzorca efektów wizualnych 1,0 Antoine Simkine producent wykonawczy efektów wizualnych Marc Jouveneau koordynator efektów wizualnych (niewymieniony w czołówce) Brigitte Barbier kamerzysta (asystent) Christophe Beaucarne operator kamery (druga ekipa) Eric Bialas kamerzysta (asystent) Richard Brodet elektryk Bernard Caroff elektryk Christophe Cojan elektryk Alain Cousseau oświetlenie Muriel Cravatte prowadzący ostrość Dominique Delguste kamerzysta (asystent) (druga ekipa) Hervé Dieu kamerzysta (asystent) Jean-Michel Gageat elektryk Pascal Henin elektryk Christophe Legal kamerzysta (asystent) (druga ekipa) Jacques Mironneau operator kamery Gilles Poulin elektryk Marie-Laure Prost kamerzysta (asystent) Jérôme Prébois fotosista Marc Koninckx operator steadicam (niewymieniony w czołówce) Célina Blanc dodatkowy dobór obsady Evelyne Tison dodatkowy dobór obsady

Informacje The Nice Guys reżyseria: Shane Black scenariusz: Anthony Bagarozzi gatunek: Komedia kryminalna premiera: 20 maja 2016 Shane Black nie jest bynajmniej jednym z najbardziej znanych twórców na świecie, ale niewątpliwie był jednym z najbardziej poszukiwanych scenarzystów lat 80-tych i 90-tych. W wieku 22 lat sprzedał swój pierwszy scenariusz, „Zabójcza broń”, i mniej więcej w tym samym okresie sprzedał jeszcze dwa scenariusze po rekordowej cenach: ,,Ostatni skaut” za 1,75 mln dolarów i ,,Długi pocałunek na dobranoc” za 4 mln dolarów. Po kilku bezowocnych latach wrócił, w 2005 roku, ale tym razem, oprócz stworzenia opowieści, wyreżyserował także film: ,,Kiss Kiss Bang Bang”, film, który był powrotem Roberta Downeya Jr., będącego w środku kryzysu narkotykowego i mało kto w niego wierzył. Po latach aktor odzyskał przychylność kina i pozwolił Blackowi wyreżyserować trzecią odsłonę Iron Mana. W 2016 wyszła natomiast jego komedia kryminalna ,,Nice Guys. Równi Goście”. Jedna z najlepszych komedii kryminalnych ostatnich lat ,,Nice Guys” wpasowuje się w jego filmografię z udręczonymi antybohaterami lub z mroczną przeszłością: policjant o skłonnościach samobójczych w ,,Zabójczej broni”, przygnębiony były agent tajnych służb w ,,Ostatnim skaucie”, złodziej w ,,Kiss Kiss Bang Bang”, a nawet w „Iron Man 3″, gdzie protagonista nie jest może antybohaterem, ale widzimy, jak superbohater cierpi na ataki lęku i niepokoju. W tym wypadku mamy do czynienia z Jacksonem Healy’em (Russell Crowe), facetem, który bije za pieniądze, i Hollanda Marcha (Ryan Gosling), prywatnego detektywa, który próbuje oszukiwać swoich klientów, kiedy tylko może. W tym przypadku to właśnie Ryan Gosling jest Melem Gibsonem w ,,Zabójczej broni”, Brucem Willisem z ,,Ostatniego harcerza” lub Robertem Downeyem Jr. w ,,Kiss Kiss Bang Bang”. Jest wykolejonym bohaterem, który przez cały czas trwania filmu będzie starał się wrócić na dobrą drogę, aby w końcu kiedyś stać się dobrym człowiekiem. Mistrz kumpelskich filmów naszych czasów (filmów z dwoma, zazwyczaj męskimi, bohaterami, którzy są zmuszeni do współpracy i którzy mimo różnic uczą się współpracować i doceniać siebie nawzajem) prawie zawsze zaczyna się od wspólnego punktu wyjścia, uprowadzenia aby pod koniec filmu zaprezentować spektakularną akcję. Jednak to, czego nigdy nie wiemy, to jak zakończy się spisek i zawsze nas zaskakuje. Choć może się wydawać, że scenariusze Shane’a Black’a są nudne i nie ma sensu oglądać jego kolejnych filmów, bo „widziałem je wszystkie”, nic nie może być bardziej odległe od prawdy. Każde z jego dzieł warte jest obejrzenia, bo choć mają elementy wspólne, nigdy nie są męczące ani powtarzalne. Gra aktorska na najwyższym poziomie Reżyser potrafi tworzyć światy z własnym surrealistycznym wydźwiękiem, ale zawsze osadzone w rzeczywistości. Muzyka odgrywa tu również niezwykle ważną rolę. W ścieżce dźwiękowej, skomponowanej przez Johna Ottmana i Davida Buckleya, wykorzystano klasyczne utwory z dyskotek i muzyki funkowej, takie jak „Papa Was a Rollin’Stone” The Temptations czy legendarny „September” Earth, Wind & Fire. Ścieżka dźwiękowa pozwala nam poczuć smak lat siedemdziesiątych dzięki znanym utworom, a te stworzone przez Ottmana i Buckleya nadają ton tajemniczości, ale przede wszystkim też nieodwracalnego, zabawnego stylu, dzięki czemu to co poważne, możemy odebrać trochę mniej na serio. Nie brakuje tu też czarnego humoru. Shane Black ma zdolność do tworzenia krótkich, jednowierszowych żartów. Dzięki starannym dialogom sprawia, że wszystko brzmi dobrze, a przede wszystkim nic nie jest wymuszone. Zwłaszcza postać Goslinga jest typowym nieudacznikiem, który potyka się o własne nogi i wszystkie ślady odkrywa przypadkiem, a pomiędzy jedną swoją niezgrabnością a drugą rzuca żartem o Hitlerze. Jeśli chodzi o atmosferę stworzoną w ,,Nice Guys”, jest ona bardzo udana. Dekoracje, kostiumy, wszystko zabiera Cię z powrotem do w latach 70-tych. Wręcz namacalnie można to poczuć. To wszystko pozwala mi wysunąć tezę, że jest to jedno z najlepszych dzieł tego twórcy. Pomimo tego, że można doszukać się tu kilku powtarzających się we wcześniejszych produkcjach reżysera elementów, historia nie jest powtarzalna, co szybko dostrzegamy. InformacjeThe Nice GuysJedna z najlepszych komedii kryminalnych ostatnich latGra aktorska na najwyższym poziomie

Przejdź do zawartości StartO mnieKontakt Blogw drodze w AzjiBirmaFilipinyHong KongIndieIndonezjaBaliFloresJawaKomodoLombokRoteSulawesiSumatraSumbaSumbawaTimor ZachodniJaponiaLaosMalezjaNepalOmanSingapurSri LankaTajlandiaTurcjaWietnamTymczasem na Bali…BaliRozmowy w AzjiPowiedział mi ekspataRaport z podróżyFotograf z AzjiFotografiaHistoria jednej fotografiiGaleria AzjaAB fotoAzja kulturalnieFilmowoFotograficznieKsiążkowoMuzycznieInnewAzji polecaKuchnia azjatyckaTapety na pulpitKonkursyBlogw drodze w AzjiBirmaFilipinyHong KongIndieIndonezjaBaliFloresJawaKomodoLombokRoteSulawesiSumatraSumbaSumbawaTimor ZachodniJaponiaLaosMalezjaNepalOmanSingapurSri LankaTajlandiaTurcjaWietnamTymczasem na Bali…BaliRozmowy w AzjiPowiedział mi ekspataRaport z podróżyFotograf z AzjiFotografiaHistoria jednej fotografiiGaleria AzjaAB fotoAzja kulturalnieFilmowoFotograficznieKsiążkowoMuzycznieInnewAzji polecaKuchnia azjatyckaTapety na pulpitKonkursy Goście, goście Goście, goście W poniedziałek kawa u znajomych, we wtorek testowanie indyjskiej knajpy, w środę wyjście na piwo, w czwartek zwiedzanie Intramuros, w piątek zakupy, w sobotę spotkanie z Karlem Groblem, jednym z moich ulubionych fotografów, a w niedzielę domowy obiad u nas. Najlepszym wyznacznikiem tego, że nasze życie wraca do normy, jest kalendarz zapełniony dokładnie tak, jak za starych dobrych czasów oraz fakt, że coraz częściej łapiemy się na tym, że wszystko musimy planować ze sporym wyprzedzeniem. Bynajmniej nie narzekamy! A wszystko to za sprawą nie tylko naszych znajomych z Manili, ale także coraz częściej odwiedzających nas gości. To dzięki tym ostatnim na naszych półkach pojawiło się kilka nowych długo wyczekiwanych pozycji książkowych, a w naszej lodówce takie rarytasy jak majonez Winiary, kabanosy, krakowska, pasztety drobiowe czy ogórki kiszone, że nie wspomnę o pysznym polskim żółtym serze czy Żubrówce, którą zapomniałam ustawić do zdjęcia. To wszystko niby zwyczajne artykuły, ale zwykle są one albo w ogóle czy prawie wcale niedostępne w Manili, więc tym samym sprawiają nam ogromną frajdę. Bartku, Jacku i Maćku – dziękujemy Wam serdecznie! A na żubrówkę zapraszamy! W lodówce mamy też bigos i polską sałatkę, ale to już zupełnie inna historia;) Podziel się tym ze znajomymi! Fotografka i podróżniczka. Od wielu lat eksploruje Azję, a kilka lat temu swój nowy dom znalazła na indonezyjskiej wyspie Bali. Lubi życie z domieszką adrenaliny, śnieg i świeże sushi. Uwielbia swoje trzy balijskie psy. Nie lubi: nudy, braku szczerości i pomidorowej z ryżem. Na co dzień zajmuje się między innymi organizacją wyjazdów do Indonezji. I nie tylko tam. Podobne wpisy Tytuł Page load link

Opublikowano: 2016-11-24 15:43:14+01:00 · aktualizacja: 2016-11-24 16:18:55+01:00 Dział: Kultura Kultura opublikowano: 2016-11-24 15:43:14+01:00 aktualizacja: 2016-11-24 16:18:55+01:00 Monolit/materiały prasowe Po 20 latach od premiery przebojowych „Gości, gości” jego twórcy zaprezentowali trzecią część serii. Efekt? Jest pomysłowa jak nazwa programu Tomasza Lisa, czyli „Tomasz Lis”. Szkoda, historia bowiem rycerza Godefroya de Montmiraila (Jean Reno) i jego skretyniałego giermka Jacquouille’a la Fripouille’a (Christian Clavier) to samograj. Tym razem dziwaczny duet dzięki miksturze przenosi się do Francji skąpanej w terrorze Robespierre’a. Wybawieniem od gilotyny dla średniowiecznego arystokraty, który w poprzednich częściach trafiał do współczesności, jest odnalezienie czarodzieja otwierającego wrota czasu. No, ale przecież teraz rządzi lud, przygłupi giermek ląduje więc w raju i nie za bardzo ma ochotę wrócić do feudalnej Francji. Można było rozegrać ten schemat w przepyszny sposób, choćby dlatego, że Clavier kilka lat temu stworzył wybitną rolę Napoleona w międzynarodowym serialu. Pary twórcom na igranie z wizerunkiem gwiazd filmu czy epoką wystarcza na mniej więcej 10 minut. Potem dostajemy dowcip polegający na obrzucaniu się (dosłownie) końskim łajnem i najtańszym slapsticku. O ile pierwszy film inteligentnie i zabawnie eksploatował zderzenie średniowiecza z wiekiem XX, o tyle średniowieczni Francuzi trafiający do 1793 r. wyłącznie nudzą. Jestem fanem francuskich komedii, ale na tym dwugodzinnym gniocie nudziłem się mocniej, niż podczas czytania Twittera Piechocińskiego z PSL. Ten film miał wielki potencjał choćby z powodu ilości ogromu kina opowiadającego o tym przełomowym okresie w historii Europy. Prosta parodia „Niebezpiecznych związków” czy przywołanego serialu „Napoleon” wypadłaby lepiej niż to wymęczone dzieło, którego scenarzystom ktoś zgilotynował poczucie humoru. 2/6 „Goście, goście III. Rewolucja”, reż. Jean-Marie Poiré, dystr. Monolit Łukasz Adamski Publikacja dostępna na stronie:

goscie goscie 3 lektor pl caly film