Przez aktualizacja dnia 18:58 Jak powstaje zapalenie gruczołów okołoodbytowych? Gruczoły okołoodbytowe są parzystym narządem zlokalizowanym po obu stronach odbytu psa. Produkują one intensywnie pachnącą wydzielinę, która gromadzi się w zatokach okołoodbytowych. Podczas defekacji, zatoki okołoodbytowe uciskane są od wewnątrz, przez co kał pokrywa się cienką warstwą wydostającej się z zatok wydzieliny. W efekcie tego pies zostawia swoiste zapachowe słupki graniczne, które odgrywają kluczową rolę przy oznaczaniu terytorium. Niekiedy może dochodzić do zalegania wydzieliny w zatokach, co z kolei prowadzi do rozwoju stanu zapalnego. Postępujący stan zapalny powoduje zwiększenie pracy gruczołów, które produkują zbyt dużą ilość wydzieliny. Im dłużej trwa ten proces, tym więcej wydzieliny gromadzi się w zatokach, prowadząc do ich uszkodzenia i powstania przetoki. Czasem przyczyną zwiększenia wydzielności gruczołów lub problemów z wypróżnianiem zatok okołoodbytowych są także zakażenia, stany zapalne skóry lub czynniki alergiczne, hormonalne czy mięśniowe. Jakie są objawy zapalenie gruczołów okołoodbytowych? W początkowym etapie zapalenia gruczołów okołoodbytowych u psa obserwuje się przede wszystkim: podrażnienie odbytu, manifestujące się intensywnym drapaniem, wylizywaniem i wygryzaniem jego okolic i ogona; rozdrażnienie i niepokój; nienaturalne i częste „saneczkowanie”; nieprzyjemna woń. W późniejszym czasie rozwoju choroby i w przypadkach bardziej zaawansowanych lub przewlekłych można zauważyć: problemy z oddawaniem kału połączone z napinaniem się i popiskiwaniem zwierzęcia; zaparcia spowodowane powstrzymywaniem się zwierzęcia przed defekacją, która kojarzona jest z bólem; obecność świeżej krwi w kale (zazwyczaj w postaci pojedynczych kropli i smużek); uogólnione zapalenie skóry; apatię, brak apetytu. W sytuacji, gdy wydzielina zatok ulegnie zakażeniu, może dojść nawet do powstania ropnia zatoki, który objawia się: brakiem apetytu; niechęcią do aktywności; dyskomfortem podczas siedzenia, przez co pies wyraźnie unika tej pozycji; gorączką; Nierzadko początkowe objawy zapalenia gruczołów okołoodbytowych u psa mogą nie być łatwe w rozpoznaniu. Dodatkowo są one często mylone z zarobaczeniem psa, które właściciel usiłuje wyleczyć preparatami odrobaczającymi. Takie działanie jednak tylko pogorszy sytuację, ponieważ stan zapalny w gruczołach będzie rozwijał się coraz intensywniej, prowadząc nawet do perforacji i przerwania ciągłości ściany zatoki. To z kolei może stanowić dla psa śmiertelne niebezpieczeństwo, dlatego też ważne jest szybkie podjęcie odpowiedniego leczenia. W przypadku zauważenia jakichkolwiek niepokojących objawów, należy udać się do lekarza weterynarii, który postawi właściwą diagnozę i wdroży ukierunkowane leczenie. Jakie leczenie należy podjąć? Rodzaj leczenia, stosowany w przypadku stwierdzenia zapalenia gruczołów okołoodbytowych u psa, zależy od stopnia zaawansowania choroby i nasilenia stanu zapalnego. Do najczęstszych metod zalecanych przez lekarzy weterynarii zalicza się: Ręczne usunięcie wydzieliny – wykonywane w przypadku łagodnego zapalenia zatok okołoodbytowych lub ich zatkania. Usunięcie zalegającej wydzieliny jest podstawowym krokiem na drodze leczenia, które pozwoli zmniejszyć stan zapalny oraz zahamować dalszy rozwój choroby. Płukanie zatok – odetkane zatoki przepłukuje się środkami odkażającymi – solą fizjologiczną, rivanolem lub roztworem betadyny. Niekiedy stosowane są również preparaty pielęgnacyjne zawierające tris-edta lub chlorheksydynę oraz roztwory zawierające antybiotyki. Podawanie miejscowych antybiotyków – w niektórych przypadkach konieczne jest podawanie leków przeciwbólowych oraz przeciwzapalnych. W sytuacji, gdy stan zapalny jest już zaawansowany, należy wykonać badanie bakteriologiczne z antybio gramem, na podstawie którego dobrany zostanie odpowiedni antybiotyk. Zmianę diety – konieczne jest wdrożenie diety zawierającej zwiększoną ilość włókna pokarmowego, która umożliwi zwiększenie objętości mas kałowych i w konsekwencji przyczyni się do rozciągania zwieracza oraz uciskania zatok. Proces ten sprowokuje opróżnianie zatok podczas defekacji. W sytuacji, gdy wokół gruczołów okołoodbytowych u psa doszło do wytworzenia ropni, zaleca się ich nacięcie, opróżnienie i wypłukanie. W tej sytuacji konieczne jest zazwyczaj podawanie psu antybiotyków oraz robienie ciepłych okładów. Jeśli jednak doszło do niedrożności przewodu wyprowadzającego lub powstania ropnia niezbędne może okazać się oczyszczanie chirurgiczne. Zabieg ten odbywa się w znieczuleniu i polega na otworzeniu zatok, przepłukaniu ich roztworami antyseptycznymi oraz zaaplikowaniu antybiotyku do światła zatoki. Niekiedy istnieje konieczność powtarzania zabiegu aż do całkowitego wygojenia. Czym może grozić nieleczenie zapalenia? Zapalenie gruczołów okołoodbytowych u psa jest schorzeniem, które, w przypadku nieleczenia, może stanowić dla zwierzęcia ogromne zagrożenie. Nieleczony stan zapalny może doprowadzić z czasem do rozprzestrzenienia się stanu zapalnego na cały organizm, a także do pęknięcia do jamy brzusznej i zapalenia otrzewnej. Ważne jest wczesne zareagowanie i podjęcie leczenia już w momencie, gdy obserwujemy u psa opuchnięty odbyt, świadczący o postępującym stanie zapalnym. W przypadku niezauważenia pierwszych objawów najpewniej dojdzie do wytworzenia się stanu zapalnego wokół odbytu, który – w miarę rozwoju choroby – może prowadzić do powstania ropni i przetoki. Schorzenia tego w żadnym razie nie należy lekceważyć – nie zapominajmy, że zaawansowane stany zapalne gruczołów okołoodbytowych mogą prowadzić do rozwoju zmian nowotworowych. Kluczowe jest leczenie farmakologiczne, a niekiedy nawet zabieg chirurgiczny. Im szybciej wdrożymy odpowiednie leczenie, tym większa szansa na powstrzymanie rozwoju dalszej choroby. Konsultacja: lekarz weterynarii Franek Paśko
Rak prostaty, który rozwinął się do tego stadium, często powoduje objawy, takie jak trudności w oddawaniu moczu, bolesne oddawanie moczu, zaburzenia erekcji i krew w moczu lub nasieniu. Może również wystąpić ogólne osłabienie, zmęczenie i nieoczekiwana utrata masy ciała.
Gruczolaki są łagodnymi nowotworami, które tworzą się z tkanki nabłonkowej gruczołów wydzielania zewnętrznego i wewnętrznego. Gruczolaki najczęściej rozwijają się w pobliżu narządów, stąd w medycynie wyróżnia się gruczolaki przysadki, nadnercza, jelita grubego, tarczycy, wątroby, prostaty czy płuc. Niegroźnych gruczolaków nie należy mylić z gruczolakorakiem, ponieważ jest to zupełnie inne schorzenie. Spis treściGruczolaki: niejasne przyczynyGruczolaki: rodzajeGruczolaki: diagnozaJaki gruczolak, takie objawyGruczolak nadnerczaGruczolak cewkowy jelita grubegoGruczolak tarczycy i przytarczycGruczolak prostaty (gruczołu krokowego) Poradnik Zdrowie: kiedy iść do onkologa? Gruczolaki, czyli łagodne zmiany nowotworowe rozwijają się, gdy rozpocznie się proces nieprawidłowego rozrostu tkanki nabłonkowej. Niektórzy uczeni twierdzą, że mogą one powstawać w bliskości wszystkich narządów wewnętrznych. Gruczolaki mogą rozwijać się bez jakichkolwiek objawów lub manifestować się dokuczliwymi dolegliwościami. Wszystko zależy od miejsca ich położenia i budowy. Niektóre z gruczolaków są aktywne hormonalnie, co oznacza, że mają bardzo istotny wpływ na funkcjonowanie całego organizmu. Zazwyczaj hormonalna aktywność gruczolaków prowadzi do zaburzenia przebiegu poprawnego działania wielu narządów. Gruczolaki: niejasne przyczyny Wciąż nie udaje się ustalić jednoznacznej przyczyny powstawania gruczolaków. Prawdopodobną przyczyną rozwoju gruczolaków są zmiany o podłożu genetycznym. Dlatego wszystkie osoby, w rodzinie których występowały gruczolaki powinny się częściej badać. Ważne, aby zapamiętać, jakiego narządu dotyczyły. Taka wiedza może być cenna podpowiedzią dla diagnozującego nas lekarza. Gruczolaki: rodzaje Już wiemy, że gruczolaki mogą występować przy różnych spotyka się gruczolaki: gruczolak przysadki mózgowej gruczolak trzustki gruczolak nadnercza gruczolak żołądka gruczolak wątroby gruczolak prostaty Gruczolaki: diagnoza Diagnozowanie gruczolaków jest uzależnione od miejsca ich występowania. Za każdym razem metody ich wykrywania dobiera się indywidualnie. Czasem wystarczy wykonać badania hormonalne, innym razem konieczna jest kolonoskopia, badanie USG, scyntygrafia lub tomografia komputerowa czy biopsja. Tak różnorodne badania diagnostyczne pozwalają odróżnić łagodnego gruczolaka od złośliwego gruczolakoraka. Jaki gruczolak, takie objawy Gruczolak przysadki to guz zlokalizowany w dolnej części czaszki, w zagłębieniu kości klinowej nazywanej siodłem tureckim. Większe guzy, powyżej 10 mm średnicy nazywa się gruczolakami, a te które mają mniejszą średnicę mikrogruczolakami. Guzy te są aktywne hormonalnie, czyli wydzielają hormony. W zależności od rodzaju wydzielanych hormonów mówi się o: gruczolakach prolaktynowych (ponad 50% przypadków) gruczolakach wytwarzających hormon wzrostu (15-25% przypadków) gruczolakach kortykotropowych (5% przypadków) Do 20% gruczolaków przysadki mózgowej stanowią gruczolaki, które nie wydzielają hormonów, przez co są nazywane gruczolakami niewydzielającymi. Różne gruczolaki przysadki mogą wywoływać różne objawy np.: zaburzenia hormonalne nadmierne tycie zaburzenia wzrostu chorobę Cushinga, która polega na nadmiernym stężeniu kortyzolu w surowicy krwi lub w moczu Ale bywa i tak, że guz nie daje żadnych objawów, a czasami bóle głowy i ucisk w okolicy nerwu wzrokowego, bo bywa powodem zaburzeń widzenia. Bez względu na typ i umiejscowienie gruczolaka przysadki w pierwszej kolejności stosuje się leczenie farmakologiczne pozwalające unormować gospodarkę hormonalną, którą rozregulował rozwijający się nowotwór. W przypadku braku skuteczności farmaceutyków niezbędna może być operacja. Gruczolak nadnercza To dość rzadkie schorzenie, które zwykle przybiera postać gruczolaka kory nadnercza. Guz bardzo często nie daje żadnych objawów i dlatego jest wykrywany przy okazji diagnozowania innych dolegliwości przy wykorzystaniu tomografii komputerowej lub rezonansu magnetycznego. Zdarza się jednak, że guzy aktywne hormonalnie są groźne dla zdrowia i wywołują nieprzyjemne dolegliwości. Tak jest np. w zespole Cushinga, którego objawy to problemy ze skórą otyłość brzuszna zaburzenia miesiączkowania nadmierne owłosienie cukrzyca osteoporoza Jedyna skuteczną metodą pokonania gruczolaka nadnercza jest chirurgiczne usunięcie zmiany. Gruczolak cewkowy jelita grubego Może występować w trzech postaciach, czyli jako gruczolak cewkowy, gruczolak kosmkowy i mieszany. Ryzyko wystąpienia tych form gruczolaków jest znacznie podwyższone u osób chorych na wrzodziejące zapalenie jelit, chorobę Leśniowskiego-Crohna. Narażone są też osoby otyłe, palacze, a także ci, u których w rodzinie wystąpiły nowotwory jelita grubego. Warto zapamiętać, że nieleczona zmiana łagodna może z czasem przekształcić się w złośliwą. Najczęściej dzieje się tak w przypadku zmian o charakterze kosmkowym. Gruczolaki cewkowe stanowią ok. 75% wszystkich gruczolaków jelita grubego. Mają zwykle do 10 mm średnicy i mogą rosnąć w grupach. Zwykle występują w esicy, niekiedy także jako gruczolak odbytu. Szacuje się, że do 5% zmian cewkowych przybiera z czasem formę złośliwą. Gruczolak tarczycy i przytarczyc Gruczolaki tarczycy łatwo można wykryć poprzez palpacyjne badanie szyi. Lekarz pod palcami może wyczuć wyraźne, ale niewielkie zgrubienia lub grudki. Takie gruczolaki z czasem lubią się powiększać. Wtedy uciskając sąsiadujące z nimi narządy mogą być przyczyną chrypki lub zmiany barwy głosu. Gruczolaki tarczycy występują pojedynczo lub w grupach. Obecnie rzadko się zdarza, aby utworzyły tzw. wole tarczycowe. Aktywne hormonalnie gruczolaki są przyczyną nadczynności tarczycy lub nadczynności przytarczyc. Podobnie jak inne gruczolaki, wymagają leczenia farmakologicznego i/lub operacyjnego. Gruczolak prostaty (gruczołu krokowego) Gruczolak gruczołu krokowego (stercza, prostaty) rozwija się zazwyczaj u mężczyzn po 50. roku życia. Przerost gruczołu krokowego może objawiać się uciskiem na cewkę moczową oraz trudnościami podczas oddawania moczu, których konsekwencją bywa zaleganie moczu i częste zapalenie pęcherza. Objawy te są dokuczliwe i utrudniają normalne funkcjonowanie, ponieważ przy źle opróżnionym pęcherzu zdarza się niekontrolowany wypływa moczu. Przy gruczolakach prostaty stosuje się leczenie farmakologiczne, które ma na celu złagodzenie objawów i uregulowanie oddawania moczu. Gdy kuracja nie jest skuteczna, konieczne jest leczenie operacyjne. Dziennikarka od ponad 40 lat zaangażowana w popularyzację edukacji zdrowotnej. Laureatka wielu konkursów dla dziennikarzy zajmujących się medycyną i zdrowiem. Otrzymała m. in. Nagrodę Zaufania „Złoty OTIS” w kategorii „Media i Zdrowie”, Wyróżnienie Św. Kamila przyznawane z okazji Światowego Dnia Chorego, dwukrotnie „Kryształowe Pióro” w ogólnopolskim konkursie dla dziennikarzy promujących zdrowie oraz wiele nagród i wyróżnień w konkursach na „Dziennikarza Medycznego Roku” organizowanego przez Ogólnopolskie Stowarzyszenie Dziennikarze dla Zdrowia.
Do najczęstszych objawów raka jelita grubego należy krwawienie z przewodu pokarmowego. Bardzo często symptom ten można zaobserwować w postaci śladów krwi pojawiającej się w stolcu. Poza tym niektórzy chorzy na raka jelita grubego skarżą się na ból brzucha, zaparcia, biegunki, a także zmieniony cykl wypróżnień.
Bardzo dziękuje za odpowiedz, na pytanie: Mam pytanie -jak mogę pomóc psu z gruczolakiem odbytu. Pies ma 16 lat i usunięcie nie jes mozliwe. Proszę o rozwinięcie skrótu gks GKS (?) to prawdopodobnie leki z grupy glikokortykosteroidów. Jednak zdecydowanie odradzałabym podawanie ich w tym przypadku z uwagi na wiek psa i bardzo wątpliwą ich skuteczność w przypadku guzów odbytu. A skąd wiadomo, że to jest gruczolak? Czy były wykonane badania patomorfologiczne wycinka pobranego ze zmiany? Nawiązując do wcześniejszego pytania, jak można pomóc? Jeżeli guzy nie krwawią, nie rozpadają się, a nie można wykonać zabiegu w celu ich usunięcia to proszę jak najmniej manipulować przy nich np. okolicę odbytu delikatnie myć, jeżeli zachodzi taka potrzeba. Pozdrawiam
Spondyloza u psa – rokowania Jak już wspomniano, spondyloza jest chorobą nieuleczalną, zatem rokowania są co do zasady niepomyślne. Niemniej, spondyloza nie jest sama w sobie wyrokiem dla psa; stanowi jedynie informację dla właściciela odnośnie postępowania ze zwierzęciem, aby maksymalnie złagodzić jego cierpienie.
Niezwykłym szacunkiem darze sznaucery olbrzymy. Co do potwierdzenia jaki jest charakter zmiany w tej okolicy rozstrzygającym jest badanie histopatologiczne, przed (punkcja, wycinek) lub po zabiegu. A decyzja czy robić zabieg czy nie powinna zależeć od jego (psa) kondycji, kontrolnego zdjęcia klatki piersiowej (poszukiwanie ewentualnych przerzutów, znalezienie byłoby przeciwwskazaniem do zabiegu). Do komplikacji ze zwieraczem trudno się wypowiedzieć, gdyż tego nie wiedzę. Zasadniczo jest to bardzo delikatna okolica, a wycinane przez nas guzy w tej okolicy goiły się dłużej niż inne rany chirurgiczne z racji wtórnych zabrudzeń kałem. Zabiegi takie wykonuje się mimo wieku niekorzystnego (około 2 lata temu robiłem taki zabieg u nowofundlanda w wieku 10 lat, po zabiegu żył jeszcze 2 lata, śmierć spowodowały zmiany sercowe). Osobiście uważam że zmiany o podłożu nowotworowym dotyczą głównie psów starszych, więc wiąże sie to na pewno z ryzykiem znieczulenia psa seniora, ale po badaniach krwi i rzetelnym badaniu ogólnym można dostosować odpowiednie znieczulenie dla psa w starszym weku. Problemy z chodzeniem jak podejrzewam nie zaczęły się niedawno wiec leczenie które powinno być wprowadzone oraz diagnostyka problemu powinny dodatkowo odpowiedzieć o rokowaniu związanym z zabiegiem. Decyzje czy "ciąć " czy nie podejmuje lekarz prowadzący podejmujący się zabiegu i biorący odpowiedzialność za ten stan. Według mnie jeśli wszystkie okoliczności sprzyjałby zabiegowi podjąłbym się takiego zabiegu, wiek pacjenta mnie nie przeraża, a od tego jesteśmy by pomóc zwierzakowi w cierpieniu. Powodzenia
Nowotwory u psów - Rak u psa, guzy złośliwe u psów, psy a nowotwór, leczenie chorób nowotworowych u psów. Nowotwór u psa - najczęstsze pytania i odpowiedzi Jednym z najczęstszych pytań zadawanych przez właścicieli psów chorujących na (nowotwór) raka jest to, czy podejmowanie leczenia ma jakikolwiek sens.
Rak odbytu to złośliwy guz końcowego otworu przewodu pokarmowego. Na jego rozwój najbardziej narażone są osoby, u których w rodzinie wystąpił już tego typu nowotwór. W grupie ryzyka znajdują się także osoby, które uprawiają seks analny bez zabezpieczenia. Jakie są przyczyny i pozostałe czynniki ryzyka raka odbytu? Jak rozpoznać objawy? Jak przebiega leczenie? Jakie są rokowania? Rak odbytu to złośliwy guz końcowego otworu przewodu pokarmowego. Jakie są przyczyny i pozostałe czynniki ryzyka raka odbytu? Jak rozpoznać objawy? Jak przebiega leczenie? Jakie są rokowania? Spis treściRak odbytu - przyczyny i czynniki ryzykaRak odbytu - objawyRak odbytu - diagnozaRak odbytu - przerzutyRak odbytu - leczenieRak odbytu - rokowania Rak odbytu to złośliwy nowotwór końcowego otworu jelita grubego, który może być zlokalizowany na brzegach odbytu lub w jego kanale. W Polsce rak odbytu zajmuje 7. w kolejności miejsce wśród kobiet i 6. miejsce wśród mężczyzn pod względem zachorowań na nowotwory złośliwe. Najczęściej dotyka osób w wieku 50-60 lat. W literaturze opisywany jest podział nowotworów odbytu na raka kanału odbytu oraz raka brzeżnego odbytu, który rozwija się w obrębie skóry. Najczęstszym typem raka tej okolicy jest nowotwór wywodzący się z nabłonka wielowarstwowego płaskiego, czyli nowotwór płaskonabłonkowy (rak brzeżny odbytu), ale obserwuje się także raka gruczołowego (rak kanału odbytu). Należy zaznaczyć, że rak odbytu nie jest tym samym, co rak odbytnicy, ponieważ odbyt i odbytnica to dwa różne odcinki przewodu pokarmowego (odbytnica to końcowy odcinek jelita grubego, zakończony odbytem). W związku z tym są to dwa różne schorzenia. Rak odbytu - przyczyny i czynniki ryzyka Nie wiadomo jakie są przyczyny raka odbytu, znane są natomiast czynniki ryzyka. Wśród nich główną rolę odgrywają uwarunkowania genetyczne (występowanie choroby w rodzinie). Również niektóre choroby o podłożu genetycznym i zapalnym ogrywają istotną rolę w powstawaniu tego nowotworu. Są to polipowatość rodzinna, zespół Lyncha, zespół Gardnera, zespół Turcota, wrzodziejące zapalenie jelita grubego, choroba Leśniowskiego-Crohna. U większości osób, u których zdiagnozowano nowotwór odbytu, wykazano także obecność zakażenia wirusem brodawczaka ludzkiego, czyli HPV (Human Papillomavirus), głównie typu 16 i 18. Do zakażenia tym patogenem może dojść drogą płciową u osób aktywnych seksualnie. Do czynników ryzyka rozwoju procesu nowotworowego w obrębie odbytu zalicza się także przetoki i szczeliny odbytu, a także kłykciny kończyste. WARTO WIEDZIEĆ>>Brodawczak może powodować raka Do pozostałych czynników, które mogą przyczynić się do rozwoju raka odbytu, należą: zła dieta (nadmiar alkoholu, tłuszczów, czerwonego mięsa, mała ilość warzyw i owoców), otyłość, palenie papierosów. Rak odbytu - objawy Choroba przez wiele lat może przebiegać bezobjawowo. Dopiero w zaawansowanym stadium rozwoju mogą się pojawić: krew w kale krwawienie z odbytu biegunki i/lub zaparcia uczucie niepełnego wypróżnienia kolka jelitowa, która powoduje potrzebę wypróżnienia ból brzucha i/lub krocza Co jeść, aby uniknąć raka? Rak odbytu a hemoroidy (żylaki odbytu) Krew w kale, krwawienie z odbytu i uczucie niepełnego wypróżnienia nie zawsze wskazują na raka odbytu. Tego typu objawy są charakterystyczne także dla uciążliwych, ale nie stwarzających zagrożenia dla życia hemoroidów (żylaków odbytu). Jeśli jednak pojawią się dodatkowe objawy, takie jak zmienny charakter wypróżnień (raz biegunki, raz zaparcia) i bóle brzucha, są powody do niepokoju. Należy pamiętać, że rak odbytu i hemoroidy mogą ze sobą współistnieć, dlatego w przypadku pojawienia się któregokolwiek z ww. objawów należy jak najszybszej udać się do lekarza. Rak odbytu - diagnoza Rozpoznanie raka odbytu polega na obejrzeniu przez lekarza okolicy odbytu i badaniu proktologicznym - per rectum (czyli badaniu odbytu palcem). Jeśli lekarz stwierdzi niepokojące guzki, skieruje pacjenta na dodatkowe badania, takie jak rektoskopia i/lub kolonoskopia z pobraniem wycinka do oceny histopatologicznej. Jednak za najdokładniejsze jest uważane badanie miednicy rezonansem magnetycznym, zwłaszcza u chorych z zaawansowaną postacią choroby. Rak odbytu - przerzuty naczynia chłonne Pierwszym objawem choroby może być wyczuwalny guz w okolicy pachwinowej, który świadczy o regionalnych przerzutach do węzłów chłonnych. Z reguły jest to zmiana niebolesna, przesuwalna względem tkanek i skóry, a skóra nad powiększonym węzłem chłonnym lub pakietem węzłów nie powinna być zmieniona chorobowo ani nadmiernie ucieplona. Rak odbytu przerzutować może drogą węzłów chłonnych nie tylko do węzłów pachwinowych, ale także do miednicy i węzłów krezkowych. Uwidacznia się je w trakcie diagnostyki obrazowej metodami tomografii komputerowej po wcześniejszym podaniu dożylnym środka cieniującego (kontrastu) oraz rezonansu magnetycznego. naczynia krwionośne Poprzez naczynia krwionośne komórki nowotworowe przedostają się do narządów odległych. Nowotwory odbytu najczęściej powodują powstawanie nowych ognisk chorobowych do wątroby, nerek i kości. sąsiadujące narządy Rak odbytu w zaawansowanym stopniu rozwoju rozrasta się i obejmuje procesem chorobowym lokalne narządy, mięśnie okolicy krocza, pochwę, pęcherz moczowy oraz gruczoł krokowy. Rak odbytu - leczenie Leczenie raka odbytnicy polega na wycięciu odbytu. Obecnie istnieją trze metody wykonania operacji: wycięcie miejscowe, resekcja przednia z pozostawieniem zwieraczy i wycięcie brzuszno-kroczowe z wytworzeniem sztucznego odbytu, czyli kolostomii - jest to stomia wytworzona na jelicie grubym. Podczas operacji lekarz wyprowadza jelito grube na powierzchnię brzucha i zakłada worek stomijny, by umożliwić wydalanie treści jelitowej. Wybór metody zależy od wielkości guza, odległości guza od brzegu odbytu i głębokości naciekania. U pacjentów z zaawansowanym stopniem rozwoju nowotworu przed operacją zwykle wykonywane jest napromienianie w celu zniszczenia mikroprzerzutów i mikroognisk raka w węzłach chłonnych. Z kolei po operacji leczenie uzupełnia się o chemioterapię. Rak odbytu - rokowania 5-letnie przeżycie u chorych na raka odbytu wynosi około 54 proc.
Zapalenie gruczołu mlekowego u psa (mastitis) Mastitis to zapalenie gruczołu mlekowego, na które suki cierpią najczęściej podczas karmienia szczeniąt. Jeśli nasza suka ma opuchnięte gruczoły mlekowe, niechętnie pozwała pić z nich szczeniętom i jest osowiała, jest to zdecydowanie powód do odwiedzenia lekarza weterynarii.
Cushing u psa Choroba Cushinga dotyka głownie psy starsze i psy w średnim wieku. Najczęściej właściciele zgłaszają się do lekarza o pomoc, w chwili gdy zauważą u swojego pupila nadmierne pragnienie przy jednoczesnym nietrzymaniu moczu. Z dzisiejszego artykułu dowiesz się, czym jest choroba Cushinga u psa, jak ją rozpoznać oraz jak ją leczyć. Zapraszamy do lektury. Zespół Cushinga objawy u psów Choroba Cushinga, inaczej zwana nadczynnością nadnerczy, to zaburzenie o charakterze endokrynologicznym, które ma charakter przewlekły. W organizmie pacjenta następuje nadprodukcja kortyzolu, co zakłóca funkcjonowanie całego układu, przynosi duży dyskomfort zwierzakowi i wymaga niezwłocznej pomocy lekarskiej. Na chorobę nadnerczy zapadają głównie starsze psy oraz psy w średnim wieku. Sygnały, które powinny nas zaniepokoić i skłonić do diagnostyki psa to: • wzmożone pragnienie i częstsze oddawanie moczu• większy apetyt, który związany jest z nadmiernym wydzielaniem kortyzolu• dyszenie – sapanie, nawet w spoczynku• apatia, osłabienie• powiększona wątroba• zmiany w wyglądzie psa: u psów, które cierpią na chorobę Cushinga zauważmy miejscowe, nienaturalne otłuszczenie okolicy tułowia. Ponadto brzuch chorych piesków staje się obwisły i większy (na co ma wpływ powiększona wątroba), dodatkowo zanikają mięsnie kończyn, które stają się wyraźnie słabsze• sztywność tylnych kończyn – problemy z poruszaniem się (objaw neurologiczny)• paraliż części pyska (objaw neurologiczny)• opóźnienie cieczki• zanik jąder Psy z chorobą Cushinga mają często problemy ze skórą: łysieją, na ich ciele widoczne są plamy, których wcześniej nie było (czarne guzki w okolicy brzucha, sutków, odbytu),skóra staje się wiotka, traci elastyczność. Nadczynność kory nadnerczy u psów - przyczyny Przyczyny choroby Cushinga u psa nie są do końca znane. Duży wpływ na powstanie zaburzeń ma nadmiar toksyn w organizmie. Równocześnie bardzo często chorobę Cushinga powoduje łagodny (zazwyczaj) nowotwór, który występuje w przysadce lub nadnerczu. Komórki nowotworu wydzielają hormon ACTH, który, z kolei, przyczynia się do nadprodukcji kortyzolu. Nadmiar kortyzolu zaburza równowagę w organizmie i powoduje objawy, o których pisaliśmy powyżej. To schorzenie wcale nie jest takie rzadkie. Objawy występują w różnym nasileniu: w zależności od psa choroba daje o sobie znać w odmienny sposób. Kiedy zauważymy któryś z niepokojących symptomów, niezwłocznie musimy udać się do lekarza, który przeprowadzi diagnostykę. Pierwszym badaniem jest badanie krwi psa, ale ono nie wystarczy. Tym badaniem przecieramy jedynie szlak i określamy ogólny stan zdrowia psa. Po badaniu krwi weterynarz wykonuje test hamowania niskimi dawkami deksametazonu oraz test stymulacji potwierdzeniu choroby rozpoczynamy leczenie lekiem, który zawiera trilostan. Pierwsze skutki terapii zobaczymy już po 10-14. dniach: unormuje się apetyt psa, nasz zwierzak będzie mniej pił. Po dłuższym okresie leczenia będą ustępować pozostałe objawy: nastąpi powolna odbudowa mięśni, ustąpi też problem łysienia (jeżeli się wcześniej pojawił). Organizm psa zacznie wracać do równowagi. Po 10 dniach stosowania leku, wracamy na wizytę kontrolną do kliniki. W przypadku zespołu Cushinga leczenie i uważne monitorowanie stanu zdrowa psa są przeprowadzane do końca życia naszego pupila. Po pierwszej wizycie kontrolnej, badania wykonujemy co 28 dni, a następnie co 3 miesiące. Może być tak, że pies źle zareaguje na dawkę leku, wtedy często występują wymioty, apatia czy biegunka. Wtedy natychmiast udajemy się do lekarza, który modyfikuje terapię. Zespół Cushinga u psa – rokowania. Ile żyje pies z Cushingiem? Szybkie zdiagnozowanie Cushinga u psa, daje lepsze rokowania. Skuteczne leczenie i dobra opieka mogą zdziałać cuda i sprawić, że pies wróci do normalnego życia. Równocześnie musimy mieć świadomość, że leczenie tej choroby wymaga od nas dyscypliny i uważności. Oprócz badań, podawania leków o stałej porze, radzimy prowadzić dzienniczek, w którym będziemy zapisywać i planować terminy wizyt, wagę, częstotliwość oddawania moczu, ilość wypijanej wody etc. Dzięki dzienniczkowi prościej nam będzie monitorować leczenie i zobaczyć jego efekty lub brak. Z łatwością dostrzeżemy tez ewentualne pogorszenie stanu zdrowia psa, co pozwoli nam na szybką reakcję. Musimy mieć świadomość, że tabletki nie wyleczą naszego pupila, jedynie unormują wydzielanie kortyzolu. Ważne: kobiety ciąży nie mogą mieć kontaktu z lekiem. Zespół Cushinga u psa a dieta Na pewno znasz powiedzenie: lepiej zapobiegać niż leczyć. Tak jak pisaliśmy powyżej, jedną z przyczyn Cushinga jest nagromadzenie toksyn w organizmie, dlatego bardzo ważną sprawą w profilaktyce jest stosowanie dobrej diety. Do posiłków warto też dodawać naszemu pupilowi probiotyki, które zadbają o mikroflorę bakteryjną i odbudują ją po antybiotykoterapii. Ponadto probiotyki wzmocnią układ odpornościowy naszego psa. Niektórzy polecają stosowanie soku z jęczmienia, który wspomaga pracę wątroby i nerek, jednak jego użycie koniecznie należy skonsultować z weterynarzem prowadzącym psa. W utrzymaniu dobrego zdrowa twojego psa kluczowe znaczenie ma ruch (uważaj na psy krótkoczaszkowe (brachycefaliczne), w ich przypadku nadmierna ilość ruchu i ekscytacja mogą być bardzo niebezpieczne). Wspaniale sprawdzi się dogtrekking. Na spacerach nie może też zabraknąć piłek i zabawek do rzucania. Ponadto nasz pies, tak jak i każda żywa istota, potrzebuje naszej miłości i uwagi, one są równie ważne jak dobra dieta, ruch i badania kontrolne. Szymon Wiszcz
Leczenie chorego psa może przedłużyć mu życie o 2,5 do 4 lat. Średni czas przeżycia czworonoga od momentu wykrycia zespołu Cushinga wynosi 30 miesięcy, u młodych psów 4 lata. Jeśli wykryto raka z przerzutami, zwierzak żyje zwykle maksymalnie rok. Aczkolwiek zespół Cushinga u psa nie zawsze jest przyczyną jego zgonu.
Witam, ja mam pieska rasy Syberian Husky ma 8,5 roku i właśnie jesteśmy po usunięciu gruczolaka przy linii odbytu. Mój psiak miał robiony zabieg w Klinice Basset w Głogowie, zrobiliśmy badania histopatologiczne, które wykazały niezłośliwy guz. Pani weterynarz, którą uważam za bardzo kompetentną (wyleczyła mi pieska 8 lat temu z parwowirozy) powiedziała, że dalsze leczenie nie jest wymagane, a jedynie obserwacja, bo tego typu guzy mogą odrastać, niestety operowała ostatnio innego pieska, którego właściciel czekał z usunięciem guza i okazał się on złośliwy. Więc uważam, że takie guzy należy szybko usuwać. Operacja wyglądała następująco, piesek został uśpiony i ogolony (fotro) przygotowany do zabiegu, po 5 h był już do odbioru, nie mógł ustać na łapkach więc do auta go zabrałem na rękach (silne leki narkotyczne). Do rana piesek leżał nic nie jadł ani nie pił, na drugi dzień wizyta u weta i zastrzyki przeciwbólowe, piesek zaczyna brykać, robi siku ale nie wypróżnia się, ma bardzo duży apetyt. Po 3 dniach piesek wypróżnia się widzę, że sprawia mu to ból oraz dyskomfort. Z dnia na dzień jest coraz lepiej. Kolejne wypróżnienie po 6 dniach od zabiegu jest ból, ale mniejszy. Po 12 dniach od zabiegu ściągamy szwy i kołnierz. Gdyby nie lekkie problemy z wypróżnianiem i założony kołnierz nie powiedziałbym po 3 dniach, że mój piesek miał operację. A uwierzcie mi, że Husky to psy płaczliwe... Dało się przeżyć. Quote
. 5unc9tqbff.pages.dev/4305unc9tqbff.pages.dev/1495unc9tqbff.pages.dev/8495unc9tqbff.pages.dev/5475unc9tqbff.pages.dev/9215unc9tqbff.pages.dev/8895unc9tqbff.pages.dev/2385unc9tqbff.pages.dev/5125unc9tqbff.pages.dev/2955unc9tqbff.pages.dev/2075unc9tqbff.pages.dev/2705unc9tqbff.pages.dev/8815unc9tqbff.pages.dev/5845unc9tqbff.pages.dev/4825unc9tqbff.pages.dev/733
gruczolak odbytu u psa rokowania
